Prace legislacyjne nad Dyrektywą Parlamentu Europejskiego i rady 2011/24/UE z dnia 9 marca 2011 r. w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej podjęto, aby pacjenci zyskali szersze możliwości zaplanowanych świadczeń zdrowotnych w innym państwie Unii Europejskiej. Zwrot kosztów leczenia w przypadku skorzystania z procedur określonych przez Trybunał następuje według stawek państwa, w którym pacjent jest ubezpieczony. Pacjent pokrywa koszty we własnym zakresie i uzyskuje zwrot po przedstawieniu rachunków.
Państwa członkowskie ubezpieczenia powinny dać pacjentom prawo do co najmniej takich samych świadczeń w innym państwie członkowskim jak te przewidziane w prawodawstwie państwa członkowskiego ubezpieczenia. Jeśli wykaz świadczeń nie wyszczególnia dokładnie stosowanej metody leczenia, ale określa typy leczenia, państwo członkowskie ubezpieczenia nie powinno odmawiać uprzedniej zgody lub zwrotu kosztów, powołując się na fakt, że metoda leczenia nie jest dostępna na jego terytorium, ale powinno ocenić czy planowane lub otrzymane leczenie transgraniczne odpowiada świadczeniom przewidzianym w jego prawodawstwie (łącznie z lekami, wyrobami medycznymi).
Wysokość refundacji:
Pacjenci powinni otrzymać gwarancję, że koszty takiej opieki zdrowotnej zostaną pokryte w co najmniej takiej wysokości jak w przypadku takiej samej opieki zdrowotnej świadczonej w państwie członkowskim ubezpieczenia.
Zakres stosowania dyrektywy
Niniejsza dyrektywa nie narusza przepisów ustawowych ani wykonawczych państw członkowskich dotyczących organizacji i finansowania opieki zdrowotnej w sytuacjach niezwiązanych z transgraniczna opieką zdrowotną. W szczególności żaden przepis niniejszej dyrektywy nie zobowiązuje państwa członkowskiego do zwrotu kosztów opieki zdrowotnej świadczonej przez świadczeniodawców działających na jego terytorium, jeżeli tacy świadczeniodawcy nie są częścią systemu zabezpieczenia społecznego lub publicznego systemu opieki zdrowotnej tego państwa (art. 1 ust. 4).
Dyrektywa nie ma zastosowania do:
– świadczeń w dziedzinie opieki długoterminowej
– przydziału narządów do przeszczepów i dostępu do tych narządów
– programów powszechnych szczepień przeciw chorobom zakaźnym
Zasady Organizacji opieki transgranicznej
Opieka zdrowotna, która może wymagać uprzedniej zgody jest ograniczona do opieki zdrowotnej, która art. 8 ust. 2
- podlega wymogom planowania w celu zapewnienia wystarczającego i stałego dostępu do zrównoważonego zakresu leczenia wysokiej jakości w danym państwie członkowskim lub dotyczącym woli kontrolowania kosztów i uniknięcia, na ile to możliwe, marnotrawstwa zasobów finansowych, technicznych i ludzkich oraz:
Obejmuje pobyt pacjenta w szpitalu przez co najmniej jedną noc
Występuje konieczność użycia specjalistycznej i kosztownej infrastruktury medycznej lub aparatury medycznej
- Obejmuje leczenie stwarzające szczególne ryzyko dla pacjenta lub społeczeństwa
- Jest świadczona przez świadczeniodawcę, który w poszczególnych przypadkach może budzić poważne wątpliwości związane z jakością i bezpieczeństwem opieki, z wyłączeniem opieki zdrowotnej, która podlega prawodawstwu unijnemu zapewniającemu minimalny poziom bezpieczeństwa i jakości w całej Unii.
Obowiązki świadczeniodawcy udzielającego świadczeń:
– przekazywanie odpowiednich informacji pomagających poszczególnym pacjentom dokonania świadomego wyboru (możliwość leczenia, dostępność, wystawianie jasnych faktur, przekazywanie jasnych informacji o cenach, przekazywania jasnych informacji na temat ubezpieczenia)
Dyrektywa weszła w życie 24 kwietnia 2011 r., a termin na jej transpozycję upłynął w dniu 25 października 2013 r.
